Op zondag 6 april vond de reünie voor oud-leerlingen van Dansschool Michielsen uit Tilburg plaats. De middag werd gehouden in Wijkcentrum Jeruzalem aan de Casper Houbenstraat 109 in Tilburg.
John van Vugt vertelt: "Zo rond twee uur kwamen er 76 genodigden binnen. Allen kregen een button en een naamsticker waarna ze de zaal ingingen voor een hernieuwde kennismaking met medeleerlingen en om samen herinneringen over de dansschool uit de jaren zestig op te halen. In de ruimte stond een beamer opgesteld waarmee een collage van zo’n 80 foto’s ( de meesten natuurlijk in zwart-wit ) continu werd geprojecteerd. Verder hingen er een aantal groepsfoto’s uit de zestiger jaren aan de wanden. Daar was natuurlijk veel belangstelling voor omdat iedereen daarop zo’n 60 jaar jonger was. Er was ook een verzameling amateur-certificaten van bronzen, zilver, goud, goldstar- en goldbar-danstesten. De wedstrijdclub kreeg natuurlijk ook een prominente plaats in het geheel. Er waren affiches van de Avro-danstest in 1966, startkaarten van amateur-kampioenschappen in Utrecht, Leiden, de Doelen in Rotterdam en zelfs een agenda van de kampioenschappen in de dierentuin in den Haag, met daarop alle namen van de dansparen van dansschool Michielsen. Er was ook gezorgd voor muziek tijdens de reünie. De band “De Golddiggers” was daar voor ingehuurd. De groep bestaat uit 3 personen en speelt al jaren dansmuziek o.a. uit de jaren 60. Ook achtergrondmuziek spelen was voor hen geen probleem. Dat laatste vonden we erg belangrijk omdat de oud-leerlingen allemaal op leeftijd waren. We gingen er van uit dat ze veel wilden (bij)praten en er niet echt veel interesse zou zijn om te dansen. Daar hadden we ons flink op verkeken. De hele middag is er gedanst. Met hun voormalige danspartner, eigen partner of gewoon iemand die ze al dan niet kenden, dansten ze de sterren van de hemel. Het viel erg op dat er nog zoveel personen vief waren en geen enkele moeite hadden om de voetjes van de vloer te krijgen. We zagen de foxtrot, quickstep, Engelse wals, de Cha-Cha-Cha, de Jive en zelfs een Weense wals voorbij komen. Men had er duidelijk zin in. Daar bleek maar weer eens uit dat dansen jong houdt. Op het laatste moment konden Wim en Nellie Michielsen toch niet aanwezig zijn omdat ze beiden griep hadden. Dat was wel een tegenvallertje. Ad Jussen had juist een mooie speech voorbereid voor onze eregasten. Maar niet getreurd. We genoten toch volop deze middag. Aan gesprekken geen gebrek. Een aantal deelnemers hadden nog bij café Put aan het Rosmolenplein les gehad en mochten voor hun amateurcertificaat afdansen bij café restaurant Kleijn Speijck in Oisterwijk. Dat vond iedereen toen een hele eer. De meesten waren nog nooit in zo’n chique gelegenheid geweest ! De wedstrijdgroep had elkaar ook al snel gevonden. Het vervoer naar wedstrijden in Nederland of België was meestal per bus en daar had iedereen nog goede herinneringen aan. Want in die bus gingen op de terugweg de lichten uit en de muziek aan. Daar zijn veel paartjes gevormd. Een aantal zijn tot op de dag van vandaag nog steeds bij elkaar. Weer een ander groepje vertelde dat ze in hun vrije tijd hadden meegewerkt aan de nieuwe dansschool in de Nieuwlandstraat. Daar stond een kluis van een meter of twee die verwijderd moest worden Met vereende krachten moest het betonblok waarin de kluis zich bevond worden gesloopt. Een enkeling waagde het zelfs om in de kluis te gaan en van binnenuit te werken. Omdat men dikwijls voor de grap de kluisdeur dichtgooide, had die persoon de sleutel maar in zijn zak gedaan. Je moet er niet aan denken wat er was gebeurd als iemand op dat moment de kluisdeur had dichtgegooid en deze in het slot was gevallen. De deur bleek helemaal niet van binnenuit te openen! Ook werd door een leerling sfeerverlichting boven de zaal aangelegd. Dat was best een hachelijk iets, want daarboven was het allemaal niet zo stabiel. De spotjes boven de bar waren ook van eigen maaksel, maar dat was minder gevaarlijk om te doen. De luidsprekers moesten ook hoog in de zaal worden opgehangen, Daar was een ladder voor nodig. Omdat toen net de nieuwe dansvloer was gelegd, was de parketvloer erg glad, waardoor de ladder samen met de klusser vier meter naar beneden kwam. Ook dat is toch weer goed afgelopen. Kortom, verhalen genoeg en dat niet alleen. Verschillende gasten brachten foto’s mee, los, of in een compleet fotoboek. Er waren méér dan honderd afbeeldingen. Eén persoon had zelfs een beker bij zich die ze ooit gewonnen had op een wedstrijd. Ook daar hebben we natuurlijk maar gauw een foto van gemaakt. Uiteraard is dat ook gebeurd van alle activiteiten in de zaal. Tijdens de middag kwam een oud-leerling aan met een doos met plastic zakken die ze al tientallen jaren op zolder had staan. De opdruk was; ‘Dansen is plezier voor 2’. Uiteraard waren deze tassen leeg, maar ze mochten verdeeld worden onder de deelnemers.
Bij het vertrek hebben we daarom iedereen zo’n boodschappentas meegegeven als goodie-bag. Normalerwijze zit die gevuld met folders en gadgets, maar nu hebben we de tassen overhandigd met de opmerking dat ze hier hun ervaringen van deze middag in kunnen doen, om later nog eens met plezier aan de reünie terug te denken.
Sommige deelnemers vroegen wanneer de volgende reünie was. Daar moeten we nog even over nadenken, maar op zijn vroegst over een jaar of vijf bij leven en welzijn. Want, dan zullen een aantal aanwezigen wel gehemeld zijn, alhoewel vandaag weer is gebleken dat dansen je mobiel en fit houdt tot op hoge leeftijd."
Wat eraan vooraf ging
"Ad Jussen , oud leerling van het eerste uur van dansschool Michielsen geeft elke donderdagmiddag dansles voor ouderen in het wijkcentrum Jeruzalem in de Casper Houbenstraat in Tilburg. November 2024 had hij het idee opgevat om een reünie te organiseren voor oud deelnemers. Omdat het nogal wat werk is om dit te organiseren heeft hij mede oud-leerlingen Corinne en Hennie van de Laar en John van Vugt gevraagd om e.e.a. mede te realiseren. Daar is spontaan gehoor aan gegeven en vanaf dat moment vormden we met ons vieren het organisatiecomité. We hadden geen idee hoeveel oud-leerlingen interesse in een reünie zouden hebben en of er zelfs nog genoeg leerlingen in leven waren. Ze zouden allemaal zo tussen de 70-82 jaar oud zijn, dus dat was een reële zorg. Daarom hebben we middels een aankondiging in het Brabants dagblad, “Tilbörgse meense van vruuger”, het stadsnieuws, op Nextdoor en op Facebook, gevraagd wie een reünie wel een aardig idee zou vinden. Geïnteresseerden werd verzocht zich te melden op een speciaal daarvoor in het leven geroepen e-mailadres. Eén van de eerste reacties was van een onbekend mailadres. In die mail stond dat men ons wel in contact kon brengen met Wim en Nellie Michielsen. We dachten dat het een nepmail was, want we gingen er van uit dat we hen niet meer te pakken zouden krijgen. We hadden in de loop der jaren al zoveel verschillende verhalen over hen gehoord; Ze zouden gescheiden zijn, in België wonen en zelfs dat ze allebei al overleden waren. Dus argwanend als we waren hebben we eerst maar uitgezocht of dit een serieuze reactie was. Tot onze verbazing betrof het een goede kennis van Wim en Nellie en die gaf aan dat ze wel een afspraak met Wim en Nellie kon regelen. Ad heeft daarop een afspraak gemaakt en is samen met zijn echtgenote Marianne op bezoek gegaan. Daar bleken Wim en Nellie Michielsen in levende lijve aanwezig te zijn. Ze leven dus nog gewoon ! Beiden zo’n, 90-91 jaar. Dat moesten onze eregasten worden voor de reünie! Intussen kwamen er zo’n 115 reacties op onze uitvraag in de pers. Dat was veel meer dan we verwacht hadden, maar we waren er natuurlijk erg blij mee. Nu wisten we ook wat voor soort locatie we moesten zoeken. Voor Ad was dat eigenlijk al een uitgemaakte zaak. Hij overlegde met Peter (de manager) van het wijkcentrum Jeruzalem en die zou als tegenprestatie aan Ad de zaal ter beschikking stellen. Normaal is het gebouw op zondag gesloten maar voor dit speciale evenement maakte hij graag een uitzondering. Half maart sloot de aanmelding voor de reünie. Alle geïnteresseerden hebben we daarop een definitieve uitnodiging gestuurd met de vraag om nog even te antwoorden of ze ook daadwerkelijk zouden komen. Tevens vroegen we onder welke eigen naam ze vroeger hebben gedanst bij Michielsen en of ze foto’s op wilden sturen of mee wilden brengen naar de reünie. Van de 115 geïnteresseerden meldden 76 personen dat ze zeker aanwezig zouden zijn, dus dat viel erg mee. Ook stuurden enkelen al wat foto’s mee. We wilden op de reünie ook een fotocollage en afdrukken van dansdiploma’s presenteren. We hadden nog wel wat gegevens, maar dat hield niet over. Gelukkig hadden we contact met oud-leerling en danspartner Marij Spape. Zij had nog een compleet album van haar danstijd bij Wim Michielsen met foto’s, danscertificaten en wedstrijdgegevens. Daar hebben we natuurlijk gretig gebruik van gemaakt. Enkele weken vóór de reünie hebben we als organisatiecomité een afspraak gemaakt met Wim en Nellie. We wilden natuurlijk als groep hernieuwd kennismaken en vragen of ze onze eregasten wilden zijn. Ze waren, net als wij, wat ouder geworden, maar we herkenden hen onmiddellijk. Ze zouden zeker komen, maar wilden niet dat de reünie specifiek om hen draaide. Het zou vooral moeten gaan om het weerzien van oud-leerlingen. Al snel kwamen er enkele foto’s over tafel en Nellie was zeer geïnteresseerd daarin. Ze hadden inderdaad ooit in België gewoond en daar brand gehad. Alle documenten en foto’s waren daarbij verbrand. Nellie zou ook graag een kopie van de foto’s ontvangen en daar gaan we natuurlijk aan voldoen. Wim zat op zijn praatstoel en vertelde uitgebreid over zijn jeugd. Hij had vroeger in een bandje gezeten en speelde ( en tot op de dag van vandaag nog steeds ) 3 instrumenten. Hij heeft in zijn jeugd zelfs nog eens ingevallen voor een musicus in de band van Malando. Die persoon moest in militaire dienst en Wim heeft daar anderhalf jaar voor ingevallen. Toch is hij een andere richting ingeslagen. Hij danste wedstrijden met Nellie en ze besloten dansleraar en danslerares te worden. Daar moest je toch best een opleiding voor hebben en veel privélessen volgen bij gerenommeerde dans-examinatoren, werd hen verteld. Ook moest je een pedagogische aantekening hebben. Dat laatste was geen probleem omdat Nellie twee Mo-aktes had. En die privélessen sloegen ze maar over. Ze besloten het er op te wagen en gingen op examen, waar ze met vlag en wimpel slaagden. Allemaal nieuwe verhalen die wij nog nooit gehoord hadden. Ook vertelde Wim dat hij vanaf de jaren 80 overal in Europa danstesten gejureerd heeft, tot zelfs in Rusland toe. Zo kreeg hij eens een uitnodiging van een bevriende dansschool uit oost Europa om met de wedstrijdclub daar naar toe te komen voor een interland-danswedstrijd. Samen met nog twee dansscholen uit Brabant ging de hele karavaan dansers in een bus richting het oosten om daar een wedstrijd te dansen met de leerlingen van de dansschool aldaar. Stijldansen stond er echter nog in de kinderschoenen en Nederland won glansrijk. Enkele jaren later kwam die dansschool op tegenbezoek. Wim wist niet wat hij zag. Hoe kon het toch dat die leerlingen ineens zo professioneel konden dansen? Wat bleek; men had een tijd lang Engelse dansleraren ingehuurd om hun wedstrijdparen op hoger plan te brengen. De wedstrijd in Tilburg was voor de wedstrijddansers van Michielsen geen makkie meer, al hebben ze natuurlijk wel gewonnen. We kwamen die middag niet uitgepraat met elkaar en verheugden ons nu al op de reünie. Die moest natuurlijk een succes worden. We gingen snel verder met de voorbereidingen voor de zesde april. We maakten een fotocollage en een banner, bestelden buttons, textiel-naamplaatjes en maakten printjes van wedstrijdgegevens. Ad had intussen ook een muziek-band geregeld om extra luister aan het feest te geven. Daar hadden we eerst nog wel wat bedenkingen bij, maar ons werd verzekerd dat het geluidsniveau beperkt zou blijven. In het wijkcentrum spraken we een en ander nog eens door met de manager ter plaatse. Alles mocht van hem, als we maar geen beschadigingen maakten aan de muren. Hij wilde er net als wij een succes van maken. Dus nu kon het gaan gebeuren, wat ons betrof."
Wat na de reünie komt
"We gaan voor Wim en Nellie Michielsen een boek maken met foto’s van vroeger, maar natuurlijk ook van de reünie zelf. Dit fotoboek gaan we binnenkort aan hen overhandigen tijdens een lunch die we hen zullen aanbieden. Direct daarna zetten we zoveel mogelijk foto’s op Google en ontvangt iedereen die aanwezig is geweest op de reünie een link. Ze kunnen dan de foto’s bekijken en eventueel downloaden voor hun eigen archief."